Afscheid nemen

Vandaag begeleiden wij een lieve man naar zijn laatste rustplaats; levenspartner, vader, opa, vriend, collega, buurman.
Afscheid neem ik niet vandaag. Dat hebben we de afgelopen jaren in kleine en soms grote stappen al gedaan.
Feesten hebben we gevierd, verjaardagen, oudejaarsavonden of gewoon het leven.
Ook hebben we samen gewerkt.
Als er iets was waar hij bij kon helpen, stond hij voor je klaar.
Zoals die ene keer jaren geleden, dat Ed en ik achterin de tuin een vreemd gekraak hoorden.
Al snel bleekdat het gekraak werd veroorzaakt door onze oude Groninger kroon. Deze gaf de strijd tegen wind en water op en dreigde op onze kippenschuurtje te vallen.
En vrijwel direct was hij er met zijn antieke trekkertje om de boom met spanbanden de andere richting op de geleiden bij zijn val.
Afscheid en tranen
Afscheid hebben we de afgelopen jaren in grote en kleine stappen van hem genomen.
De zondagmiddag gesprekken bij een glaasje wij gingen steeds moeizamer. Zoeken naar namen van mensen of woorden om ons te duiden wat hij wilde zeggen.
Totdat we bijna alleen maar bij hem konden zijn en hele kleine, eenvoudige gesprekken konden voeren.
Voor mij voelde het alsof die voor hem vooral vermoeiend en frustrerend waren.
Afscheid heb ik vooral genomen op de dagen dat ik hem naar Groningen mocht begeleiden, omdat zijn vriend er even niet was.
De gesprekken in de auto beperkten zich tot hoe mooi hij dingen vond; de rit, de vrachtwagens en vooral het landschap en van hoe onze gedeelde woonomgeving de laatste jaren was opgeknapt met de natuur achter, de vaarverbinding en meer.
Op een van deze zeldzame ritten voerden we een gesprek waarvan we beiden de woorden en zinnen niet snapten, alleen de intentie. En dan werden we weer stil.
Hij was dan gespannen voor zijn dag uit zijn vertrouwde omgeving en keek naar buiten, naar het landschap. Alsof hij daar de kracht vond.
En ik, ik huilde stille tranen van afscheid en genoot van de bijzondere momenten dat ik nog even naast hem kon zitten.
Vandaag begeleiden wij hem vanuit zijn geliefde woonomgeving, over zijn geliefde land, naar de laatste rustplek voor zijn lichaam.
Zijn geest heeft nu rust en is vrij van stress en frustratie.
Zijn lieve nabestaanden gaan een moeilijke tijd van rouw tegemoet. Hen wens ik veel kracht, rust en liefde.
Rust zacht lieve man! We missen je.