Er bij willen horen

Gezien worden, gehoord worden, er bij willen horen. Voor de meesten van ons is dat wat we diep van binnen het liefst willen. Op school is dat vaak duidelijk, je wilt horen bij de groep populaire jongens of meiden. Op latere leeftijd zijn dat weer andere groepen. En ook ik heb altijd heel erg mijn best gedaan om er bij te horen, aanpassen en pleasen waren dagtaken.
En wat deed ik daarmee echt? Ik gaf mezelf weg. Er bleef niets over van mij.
“Als je alles wilt zijn voor iedereen, dan eindig je als niets voor niemand”, las ik eens ergens. En dat is zo waar.

En hoe fijn is het dan om, nu ik de 50 ben gepasseerd, te constateren dat ik mezelf eigenlijk te leuk vind. Ik ben trots op wie en hoe ik ben. Dus is ben gestopt met pleasen en aanpassen, met rennen voor de ander en mezelf vergeten of zelfs verliezen. Ik zeg nu nee tegen vragen om ergens aan mee te doen. En soms voel ik nog wel dat “oeps, straks vragen ze me niet meer”. Natuurlijk, het is even wennen.
Een ik weet, dat nee zeggen tegen de ander, vaak een ja is tegen mijzelf. Ik laat daarmee duidelijk weten waar mijn grenzen zijn. En dat kan alleen maar prettig zijn, ook voor de ander. Hij of zij weet daardoor immers ook beter waar hij of zij aan toe is. Wanneer jij trouw bent aan jezelf, dan geef je de ander ook de ruimte zichzelf te zijn en daarin zijn of haar eigen keuze te maken. Hoe fijn is dat!

En dan kom ik weer terug op het “er bij willen horen”, dan hoor je er ook weer bij en hoor je bij de mensen waar je echt thuis hoort! Bij hen die je waarderen en van je houden om wie je bent en niet om hoe je doet.