Het verhaal van Elsje

Elsje dook diep in haar veel te dunne jas. Ze was door en door koud, maar ze moest door. Ze liep door de straten van de stad en keek door de beslagen ramen naar de versierde kamers. De gedekte tafels met allerlei lekkernijen deden haar maag nog verder samen trekken.

Ze was alleen. En ze moest werken, ze moest geld verdienen, al was het maar om zich straks even ergens op te kunnen warmen. Alleen zijn was ze wel gewend. Haar moeder was bij haar geboorte, 12 jaar geleden, gestorven en vorige week stierf ook haar lieve vader. Meer familie had ze niet. Ze was nu helemaal alleen.

Haar lieve vader had al lang geen werk en al maanden voor zijn overlijden waren ze gestopt met het betalen van de huur, gas, water en licht. De huiseigenaar had dan ook gelijk na het overlijden van vader de deur opengebroken, beslag gelegd op hun schamele bezittingen en de nieuwe huurders waren al snel in het huis getrokken. En dus was ze nu ook dakloos.

Een groot raam, verlicht met duizenden lampjes, trok haar aandacht. De tafel was overvloedig gevuld met lekkernijen. De open haard brandde gezellig en warm. De kinderen zaten onder de grote versierde kerstboom en pakten tientallen pakjes uit. Ze bleef even voor het raam staan kijken naar wat de kinderen kregen. Jaloers was Elsje niet. Ze kon toch niets met al die spullen. Ze had het alleen maar koud en pijn in haar maag van de honger.

Ineens dook er een man voor haar op! Hij schreeuwde dat ze weg moest gaan en niet zo brutaal naar binnen moest kijken! Ze schrok zo, dat de achter over in de sneeuw viel en haar kapotte en te dunne jas ook nog eens door en door nat werd. Ze draaide zich om, rende weg en botste om de hoek tegen de dikke buik van een man in een rode jas aan! Ze keek omhoog, bang om ook door deze man uitgeschreeuwd te worden. Ze keek in twee zachte, blauwe ogen.

“Ach, meisje toch, sorry dat ik je zo laat schrikken!” sprak de man. Hij pakte haar handen in zijn grote, warme gehandschoende handen. “Meisje, meisje je bent door en door koud en nat! Dit kan echt niet zo! Je moet naar huis, eten en opwarmen”. Elsje vertelde de man dat ze geen huis en eten had. De tranen stonden in de ogen van de oude man! Hij pakte haar hand, draaide zich om en zei: “Kom, je gaat met mij mee. Thuis, bij moeder de vrouw, zijn onze kinderen en kleinkinderen. Veel hebben we niet, geen dure kerstcadeaus, maar wel een warme haard, een goede maaltijd en elkaar! En waar 20 monden eten, kan er altijd wel eentje bij!”. Zo gezegd, zo gedaan.

Een jaar later stond Elsje in de keuken van de man, samen met zijn vrouw en twee kleinkinderen koekjes te bakken voor de kerst. Ze was opgenomen in het gezin en had het nooit meer koud of honger gehad.

Vrolijk kerstfeest allemaal en zorg goed voor jezelf en denk ook aan een ander.