Lichaam en geest, samen één”

Vanmorgen was ik bij de manueel therapeut. Hij is in de 70, opgeleid als fysiotherapeut, osteopaat, accupunturist, craniosacraal therapeut en nog zo veel meer. Sinds een paar weken heb ik vreselijke pijn in mijn linkerheup. Het enige dat eigenlijk geen pijn doet is staan.

Ik was dus blij dat ik vandaag bij hem terecht kon. Ik hoopte dat hij wel zou weten wat er aan mankeert. En met een glimlach op mijn gezicht kan ik zeggen dat hij het ook niet weet. Hij heeft uiteraard dingen uit kunnen sluiten, zoals een slijmbeursontsteking (conclusie van de huisarts), artrose of een neurologisch probleem. En hij heeft veel gedaan om de klachten te verlichten, waarna hij met nek en schouders aan de gang ging, want daarom kom ik immers bij hem.

Samen-werken
De glimlach is omdat ik me hierdoor weer realiseer hoe lichaam en geest samen-werken. Hoe ons lichaam aangeeft wat je moet doen of laten. Want het klopt. Ik zou best wat meer mogen gaan “staan”. Staan voor wie en wat ik ben. Staan voor wie en wat ik kan. Mezelf niet klein meer maken, maar mezelf in volle kracht laten zien. Door te gaan staan.
Hoe is dat bij jou? Er is geen goed of fout. Alleen: wat werkt voor jou en wat werkt je tegen. Ga jij voldoende staan voor wie of wat je bent? Maak jij jezelf kleiner?
Of maak je jezelf juist groter?

Zuster Anna
Vroeger thuis zeiden we wel eens, als er iemand voor het raam naar buiten stond te kijken: zuster Anna; ziet gij nog niets komen? Daar moest ik aan denken toen ik onze hond Lara zo zag zitten.
Herinneringen, ze kunnen je soms zo overvallen. Getriggerd door een beeld, een geluid, een gebeurtenis of een geur! Hoe is dat bij jou? Waar kun jij soms zo maar ineens weer zijn? En is dat dan helpend?
Of houden sommige herinneringen je nu tegen om te gaan staan?