Ze lopen samen langs mijn statafel op de beurs en ik zie dat haar blik wordt getrokken door de houten bak met steentjes die op de tafel staat. Ze kijkt mij even aan en kijkt weer naar de bak en dus zeg is: “u mag er eentje uitzoeken als u wilt!”
“Oh echt!? Wat leuk. Graag!”, zegt ze en trekt de bak wat naar zich toe.
Hij kijkt wat op afstand toe, doet dan een stap dichterbij en ik zeg tegen hem dat hij er uiteraard ook eentje mag uitzoeken.
Wat verlegen lachend zegt hij: “nee hoor, dank u, dat hoeft niet”.
En hij steekt zijn handen diep in de zakken van zijn colbert en blijft kijken.
“Ja joh, doen nou”, zegt zij, maar hij schudt nee en lijkt zijn gerimpelde handen nog dieper in de zakken te stoppen.
Zij laat me de door haar uitgekozen steentje zien en ik zoek de bijpassende kaart met de beschrijving van de steen erbij en geef haar die.
Ze leest de tekst en kijkt mij verbaasd aan: “nou ja, die klopt wel heel erg goed! Pak jij er nou ook een Jaap!”, zegt ze.

Hij haalt zijn handen uit de zakken en ik zie dat hij voorzichtig door de bak met steentjes heen gaat met zijn hand met op de oude huid, dikke blauwe aderen en wat pigmentvlekken. Hij pakt er eentje uit.
Helaas kan ik de steen niet gelijk duiden. Ik pak mijn kaarten en ik geef hem de eerste die ik tegen kom, die lijkt op de steen die hij vasthoudt.
Ik geef de kaart aan hem en zeg erbij dat ik niet zeker weet of dit de juiste is, maar dat hij dat wel weet als hij de tekst leest. Hij bestudeert de kaart kort en zegt: “Nee hoor, daar klopt niets van!”. En hij lijkt wel wat opgelucht.

Ik blader verder door de stapel kaarten en kom dan de juiste tegen, geef hem die en hij leest ook deze kaart. Hij kijkt mij dan wat verbaasd en ongelovig aan en kijkt weer naar de kaart in zijn hand.
“Deze klopt! Helemaal! Ik ben met heel wat dingen bezig, dingen aan het opruimen, zaken op orde aan het brengen en ik moet heel wat lijntjes samen gaan laten komen! Dus ja, deze klopt!”.
En het lijkt alsof zijn oude ogen wat waterig worden.
Hij geeft mij de kaart terug en klemt het kleine steentje in zijn hand.

De vrouw kijkt mij aan en begint wat te vertellen over de kleinkinderen en laat een cadeautje zien dat ze voor een van hen bij zich heeft. Dan zegt ze tegen haar man: “Vind je ook niet dat deze mevrouw op Marianne lijkt?!”
Hij bekijkt mij nog eens goed en knikt bevestigend. Zij voegt er, naar mij aan toe: “Marianne is een hele goede vriendin van ons, die 10 jaar geleden is overleden. U lijkt in alles op haar. Uw uiterlijk, uw kleding, uw manier van doen. Misschien wilde ik daarom wel even met u praten!” En nu zie ik in haar ogen een traan opwellen.
“Nou, we moeten maar eens verder gaan”, zegt ze dan. Ze lacht weer naar me en we bedanken elkaar voor het fijne gesprek.
Hij geeft haar een arm en ze lopen verder.

Na twee of drie stappen laat hij haar los, draait zich om, loopt terug en komt heel dicht bij mij staan, haalt zijn hand weer uit zijn zak en steekt zijn gebalde vuist met het steentje er in op en zegt zachtjes in mijn oor: “Dank u wel voor de steen. Ik voel me er nu al sterker door!”.

Toen had ik tranen in mijn ogen.

 

Contactgegevens

De witte heks
Yvonne Arnst
Boerhoornstraat 43
7846 AA Noord-Sleen
telefoonnummer 06 48 76 50 84

Kamer van Koophandel nummer 67233112
BTW nummer is NL001524622B95

© 2024 - Yvonne Arnst

Volg mij op Social Media